Carthago, begin 203 na Christus. Twee jonge, christelijke vrouwen, net de twintig gepasseerd, laten zich arresteren: de adellijke Perpetua en de eenvoudige slavin Felicitas. Te samen besluiten ze te sterven voor hun geloof. Door niets of niemand laten zij zich vermurwen. De martelaarsakte die hun verhaal vertelt is een bijzonder document, vooral door het ingelaste autobiografische gedeelte, dat nog door Perpetua zelf is geschreven. De tekst biedt daardoor een unieke mogelijkheid om heel direct iets te zien van het vroeg-christelijke vuur van geloof. Daarnaast geeft de tekst een aangrijpend beeld van de terechtstelling van de martelaressen en van hun mannelijke metgezellen.
