Het bejubelde poldermodel komt vooral neer op eindeloos vergaderen, niets besluiten, daardoor van alles laten gebeuren en dan na afloop verklaren dat niemand daar iets aan kon doen. Onbegrip en zich onbegrepen voelen zijn de trefwoorden van de hier verzamelde essays van Thomas van der Dunk. Op ironische wijze laat hij zien waarin Nederland tekortschiet ten opzichte van het buitenland en zichzelf. Het ontbreken van een duidelijk gevoelde identiteit leidt zo tot een verwarrende houding met de allochtonen en tot een zich grotesk vastklampen aan het koningshuis.
