Voor de benedictijner wijsgeer Anselmus (1033-1109), aartsbisschop van Canterbury, kwam het geloof altijd op de eerste plaats. Eerst en vooral het geloof, vervolgens doen we ons best om dat enigermate te begrijpen was zijn stelling. Hij dankt zijn bekendheid vooral aan een opmerkelijk en heel curieus godsbewijs, met een zeer ingewikkelde en moeilijk te doorgronden argumentatie. Hij deed hiermee een vermaarde poging om het bestaan van God aan te tonen enkel en alleen op basis van ‘een godsdefinitie’ of van ‘een godsbegrip’, zonder uit te gaan van de waarneembare werkelijkheid, en zonder het geloof als uitgangspunt te moeten nemen. Over zijn bewijsvoering werd in de loop der eeuwen en tot op heden hartstochtelijk gefilosofeerd. Door sommigen werd die bewijsvoering de hemel in geprezen, recentelijk nog door de Nederlander Willem Herman Stenfert Kroese, die daarbij sprak over een “dazzling darkness” (een schitterende duisternis). Anderen hebben echter
