Even speels en erudiet als Midas Dekkers beschrijft Natalie Angier het leven van dieren. Zij benadert dieren als personages in het toneelstuk van de natuur en komt, op grond van evolutionaire en biologische principes, tot een aantal opmerkelijke conclusies: Dolfijnen zijn lastig; Mieren zijn lui; Zangvogels zijn rokkenjagers; Kakkerlakken voeden hun jongen met een soort moedermelk; Gorilla-moeders spelen kiekeboe; Apen lijden aan dezelfde depressies als mensen en ook apen hebben baat bij Prozac. Angier heeft een speciale voorkeur voor beesten die de meeste mensen weerzinwekkend vinden: spinnen, mestkevers, kakkerlakken en muizen. Bijzonder is haar vrouwelijke invalshoek ze heeft oog voor de functie van menstruatie, voor voortplantingsgedrag in relatie tot het grootbrengen van jongen, voor nieuwe theorieën over voeding tijdens de zwangerschap. Met 'Beestachtig mooi' probeert Angier waardering te wekken voor de verscheidenheid van de natuur. En dat is haar toevertrouwd: Angier heeft het
