De titel van deze bundel roept uiteenlopende associaties op. Buiten adem - dat doet denken aan zowel het snakken naar lucht na lichamelijke inspanning als aan het stokken ervan in de gespannen afwachting van iets wat staat te gebeuren. Het doet denken aan wat achterblijft als de laatste adem is uitgeblazen én aan datgene wat buiten verval en voorbijgaan staat en daarmee onbereikbaar is (geworden), ook voor de dichter zelf in feite is dat het laatste terrein van de poëzie: een bewaarplaats buiten adem, waar de tijd geen macht heeft. De vraag is alleen: als het leven tot die plaats geen toegang heeft, wat is het dan dat de dichter in veiligheid brengt? Legt hij het wezen vast of een relict dan wel een residu daarvan? Lijk of lijf- dat is de vraag. Een soortgelijke vraag kan ook betrekking hebben op het menselijk bestaan zelf: hebben wij deel aan het leven in de werkelijkheid of blazen wij de werkelijkheid (ons) leven in? Zonder dat deze vragen expliciet gesteld worden, vormen ze de
