Wie was ik, wie ben ik en hoe ben ik geworden wie ik ben? In dit gefragmenteerde zelfonderzoek zetten kleine en ogenschijnlijk on aan zienlijke voorwerpen of voorvallen het geheugen van de schrijver in werking. Dat kan zijn bril zijn, of de ringtone van een huistelefoon. Die laatste voert hem naar Turkije, waar hij met een studievriend een lange reis maakte. Via Xenophon meandert zijn herinnering naar de prille liefde voor het meisje dat zijn echtgenote zou worden. Zo onthult dit mozaïek in stukjes en beetjes wie Nicolaas Matsier is, wat hem heeft gevormd en wat hem intrigeert. Compositieportret zit ergens tussen een bundel verhalen en beschouwingen in, is vergeetwoordenboek en dagboek ineen, met als schakel het geheimzinnige fenomeen van de ‘senex puer’: men is nog wie men was en men was al wie men wordt.
