Het laatste dat Ri ziet uit het raam van de treincoupé, wanneer ze haar geliefde Praag verlaat voor het winterse Moskou, is een fantastische neonreclame. Een koffiekannetje dat op en neer, op en neer een espressokopje met de overheerlijkste koffie vult. Ri houdt van espresso en van mooi servies, in haar koffers heeft ze van beide veel meegenomen, omdat zoiets in het `merkwaardige, vieze en onmogelijke land waar haar man Robert werkt niet te krijgen is. Veel buitenlanders stromen naar de jonge Sovjet-Unie, want daar is werk voor specialisten als Robert. Ri is niet geïnteresseerd in politiek, en na een tijd in Moskou wordt thuis zitten en op je man wachten uiterst saai. Door bemiddeling van Robert kan ze aan het werk in een kogellagerfabriek. Zo begint een wonderbaarlijke carrière: van een beschaafde vrouw uit de bourgeoisie tot heldin van de arbeid. Weil beschrijft op indringende wijze het Moskou van 1934. Ri wordt getuige van de beruchte showprocessen, het begin van de
