De 19de-eeuwse ingenieurs en architecten waren de leerlingtovenaars van hun tijd. Ze gaven op een ingrijpende en creatieve manier de versleten samenleving van het ancien regime een nieuwe vorm, weliswaar ingepast in een historisch referentiekader. De eerste school van ingenieurs-architecten weten nieuwe materialen zoals ijzer en glas te integreren. Het gebruik van de neogotische bouwstijl was toen nog vrijblijvend. Pas rond 185O wordt de vormentaal van de noegotiek in oudheidkundige en ideologische canons vastgelegd. In dit proces van uitzuivering speelt de 'Vlaamse' neogotiek met de figuur van Jean-Baptiste Bethune en met de Sint-Lucasscholen een centrale rol. Tijdens de laatste decennia van de 19de eeuw komt de 'ingenieuze' neogotiek tot stand: in het kielzog van Viollet-le-Duc verzoenen Joris Helleputte en Louis Cloquet samen met enkele minder bekende ingenieurs de neogotische bouwstijl met nieuwe materialen en nieuwe productiemethodes. Nieuw is ook de internationale dimensie; neogo
