‘Ik ben bang voor deze hele reis,’ fluistert Sandra. ‘Waar zijn we aan begonnen? Straks kunnen we China niet in. Dan is alle moeite voor niets geweest. We weten niet eens of iemand ons opwacht bij de grens. En onze chauffeur vertrouw ik ook niet.’ Ze legt haar hoofd gelaten tegen mijn borst. Ik luister naar de windstoten en het gekraak van de tent. Een van de houten spanten van de yurt schiet los. We zitten op een hoogvlakte van bijna 4000 meter hoogte op de grens van Kirgizië en China. Ondanks de storm val ik slaap en krijg een onrustige droom, waarin een kleine maar stevige Chinese man verschijnt, die in een keurig net pak gekleed is: Onberispelijk, westers en met een felgekleurde stropdas. Hij kijkt me doordringend aan. ‘Ik heb je geroepen,’ zegt hij. ‘Wie bent u?’ vraag ik. ‘Dat doet er niet toe. Ik heb uw hulp nodig.’ ‘Dan wil ik weten wie u bent. Anders geen hulp,’ pareer ik. ‘Ik ben Hu, president van China.’
