De oude rietdekker vertelt, zijn zoon schrijft het op. En blijft doorschrijven tot na zijn vaders dood. Rinus Spruit schetst met gevoel het harde bestaan van een rietdekkersfamilie in het begin van de vorige eeuw. Oud en arm, het was hun schrikbeeld, want pensioen was er vroeger niet. Dus werd de hele familie ingeschakeld bij het rietdekken zowel in Zeeland als bij aangenomen werk elders in het land. Dat ging niet altijd goed, zoals bij de klus in de Amsterdamse IJ-polder waar een noviteit zou worden gebouwd, een uitstekend geïsoleerde aardappelbewaarplaats van stro en riet, die voor de ogen van de bouwers in elkaar zakte. Als het voor het werk buiten te koud was, werden de varkens geslacht en verkocht. En als er ijs lag, werd bij voorkeur het riet gesneden. Rinus Spruit beschrijft het allemaal op een prachtige, sobere en haast achteloze manier. Met subtiele humor en veel toewijding laat hij ons kennismaken met een manier van leven, die mijlenver van ons verwijderd lijkt, maar die
