‘Op de tennisbaan heb ik gehuild, geklaagd, gebloed, geleden, gehoest. Ik heb met mezelf gepraat terwijl miljoenen het konden horen. Ik ben opgegroeid en man geworden, en een heel volk was er getuige van. Ik heb geprotesteerd en geprovoceerd; de tegenstanders, de trainers, het publiek en mijn ouders. Ik heb dwarsgelegen, zoals jonge volwassenen doen, maar nooit heeft men hier ook maar enig begrip voor kunnen opbrengen. Ik mocht als tennisspeler niet ouder worden en niet te veel nadenken, want ik moest altijd zo schijnbaar naïef blijven als bij mijn eerste overwinning op Wimbledon. Die eeuwig 17-jarige jongen uit Leimen, als ingevroren droom van een tennisnatie die een keer per jaar voor het Wimbledontoernooi tot leven werd gewekt.’ Dit is het openhartige verhaal van het 17-jarige wonderkind dat als ongeplaatste speler Wimbledon won en daarna uitgroeide tot een van de iconen van het moderne tennis.
