De uitgave van de werken van Jacob Haafner (1754-1809) betekent de herontdekking van deze auteur, wiens reisverhalen onovertroffen zijn in de Nederlandse letterkunde. In vijf meeslepende verhalen liet hij zich zeer kritisch uit over het Europese kolonialisme en de rol van het christendom. Daarmee koos hij vijftig jaar vóór Multatuli fel stelling tegen onderdrukking en onrecht. De hedendaagse Nederlandse pers reageerde vol lof op de heruitgave. Maarten `t Hart (NRC Handelsblad) noemde hem een `begenadigd verteller', wiens werk terecht aan de vergetelheid is ontrukt. Peter van Zonneveld (Vrij Nederland) wees op Haafners anti-koloniale engagement en zijn radicale denkbeelden. Het tweede deel van de Werken van Jacob Haafner bevat de teksten van 'Reize te voet door het eiland Ceilon' (voor het eerst gepubliceerd in 1810) en 'Reize naar Bengalen en terugreize naar Europa' (dat in 1822 verscheen en was samengesteld door Jacob Haafners oudste zoon). De 'Reize te voet' speelt in
