In haar zevende dichtbundel heeft Els Huurman (1964) een brug geslagen met figuratieve en abstracte kunst. De vijfendertig kunstwerken die zij in deze bundel heeft opgenomen, hebben haar geïnspireerd tot verrassende, vertederende en soms ontroerende gedichten. Haar liefde voor kunst en de bewondering voor de passie van kunstenaars heeft ze op deze manier weergegeven in haar eigen gedichten. Dit maakt deze bundel erg bijzonder en in zijn soort uniek. Het zet schilderijen, tekeningen, aquarellen, keramiek en andere soorten kunst in de schijnwerper; beschrijft hoe de dichteres kunst ervaart en nodigt de lezer uit om net even anders en intensiever naar een kunstwerk te kijken. De bundel "Dicht op Kunst" brengt kijkkunst en leeskunst bij elkaar en die combinatie geeft het kunstwerk de plaats die het verdient.
