In de psychoanalytische theorie zijn driften (Freud, 1915) aanvankelijk een vaag begrip van wat ons drijft. We vinden driften gefilterd terug bij Bowlby. Ondanks onze immense hersenschors is wat ons drijft een “goad without a goal” met angsten, woede, zorg, gemis… Een ingebouwde sturing van beneden uit, waar het lust principe regeert en die vervormd wordt door een ingewikkeld, onbewust verlopend leerproces. Psychoanalyse kan als een balsem zijn op de wonden voor een lijdend individu, maar is niet noodzakelijk een zegen voor onze maatschappij. Een voetnoot bij dit alles zijn de verwonderde bedenkingen van een vrouw over de absurditeit van haar plaats in die maatschappij.
