Couperus reisde in 1920-'21 zes maanden rond in Algerije en Tunesië en keek zijn ogen uit. Een reconstructie van zijn reis aan de hand van niet eerder gepubliceerde foto's en reisverslagen leert dat hij ook minder sprookjesachtige taferelen moet hebben gezien. Vanwege hun levendigheid en persoonlijke inslag hebben de reisboeken van Louis Couperus (1863-1923) altijd de aandacht getrokken van liefhebbers en onderzoekers. Met uitzondering van het curieuze Met Louis Couperus in Afrika, dat in 1921 verscheen. Overal zag hij naar eigen zeggen de sprookjes van Duizend-en-één-nacht; zijn reisverslagen geuren en kleuren dan ook als een oriëntaalse aquarel van Delacroix. Maar was dat alles wat Couperus zag? Hoe keek hij aan tegen de Franse overheersing, de islam en de armoede? José Buschman volgt Couperus' reis aan de hand van citaten uit zijn boek en niet eerder gebruikte, historische foto's. De schrijfster trekt verrassende conclusies over het schrijverschap van Couperus en pleit voor
