Isadora Tattlin begon met schrijven op de dag dat haar echtgenoot haar vertelde van zijn nieuwe werkbestemming: Havana, Cuba. Een van haar eerste aantekeningen is een ellenlange boodschappenlijst, want de Tattlins krijgen weliswaar een prachtig groot huis-met-personeelsleden in Havana toegewezen, maar verder is er niets te koop. De winkelschappen zijn leeg. In de straten worden toeristen niet lastiggevallen om geld, maar om stukken zeep.Isadora doet verslag van haar dagelijks leven in Havana, hoe ze haar twee kleine kinderen grootbrengt, de cliënten van haar man bezighoudt - onder wie Fidel Castro en zijn gunstelingen - en kampt met chronische tekorten aan, tja... eigenlijk alles. Ze observeert scherp en ruimt opgewekt alle obstakels die ze tegenkomt uit de weg, zo goed en zo kwaad als dat gaat. In haar levendige en openhartige verslag neemt Isadora de lezer mee naar een land waar gebrek is aan alles en dat nog de nostalgische sfeer ademt van de jaren vijftig, maar waar altijd tijd
