In de bundel Atlantis, waarvoor hij in 1994 de Jan Campertprijs ontving, maakte Lloyd Haft al de balans op tussen ervaring en gedachte, en tussen zijn twee vaderlanden: het Amerika van zijn geboorte en het Nederland van zijn latere keuze. De bundel was tweetalig, zoals het een dichter betaamde die weleens had gezegd: "In mij moet een Amerikaanse geest met een Europese ziel samengaan." Maar de mens leeft niet bij geest en ziel alleen. Vijf jaar na Atlantis rees nog een derde legendarische kustlijn boven de horizon van de dichter: Taiwan. Al in de zestiende eeuw vonden de Portuguese zeevaarders Taiwan zo mooi dat ze het ilha formosa doopten: het schone eiland. Formosa: mooi, zoals ook een vrouwengestalte formosa kan zijn, van een Hokkian-Taiwanese bruid tot Onze-Lieve-Vrouw toe. Haft ging erheen, trouwde er en vond er tot zijn verrassing een derde vaderland. Verrassing, want hoewel hij Chinees had gestudeerd (en daarna vele jaren in Leiden gedoceerd), was het altijd bij boeken gebleven
