Raoul Cauvin graaf steeds dieper (wees gerust, alleen in zijn verbeelding) om ook na ruim twintig jaar nog steeds grappige verhaaltjes te bedenken over de gasten die genieten van de volpensionformule op het kerkhof van G. Raf Zerk. De virtuoze en vlotte pennentrekken van Hardy blijven na al die tijd nog even dynamisch omdat de auteur steeds weer zoekt naar een nieuwe découpage.Dit vierentwintigste album uit de reeks bulkt van de ironie, en van de kritiek op onze moderne maatschappij. Maar die kritiek is post mortem, uiteraard.Het is een hele opgave om jong en oud te laten lachen met een onderwerp dat nog steeds wordt beschouwd als 'luguber' en dat hier en daar zelfs taboe is. Maar op het kerkhof van G. Raf Zerk - uiteraard geen kerkhof als een ander - is het blijkbaar elke dag feest en dat helpt om anders tegen het onderwerp aan te kijken. De gasten op de begraafplaats vinden het daar blijkbaar geen doodse boel en nemen hun verblijf filosofisch op. Want hoe je het ook draait of
