Als jongste telg van een familie van hôteliers in het Vlaamse badstadje Blankenberge was Raymond Brulez (1895-1972) in ieder opzicht een kind van de belle époque. Tijdens het interbellum ontpopte hij zich als een van de meest originele talenten in de Vlaamse literatuur, auteur van even spirituele als vrijmoedige verhalen waarmee hij onvermijdelijk botste met de katholieke fatsoensmoraal in vooroorlogs Vlaanderen. Als redacteur van Nederlandse en Vlaamse tijdschriften en gedurende bijna 25 jaar ook als programmadirecteur bij het Nationaal Instituut voor Radio-Omroep (NIR, thans VRT) speelde hij een unieke rol in de bevordering van de literaire contacten tussen Nederland en Vlaanderen. Na de Tweede Wereldoorlog werd Brulez de eerste Vlaamse fondsauteur een toonaangevende Vlaamse uitgeverij. Over Het Huis te Borgen, het eerste deel van Brulez' geromantiseerde memoires, schreef Jan van Nijlen: 'Het komt mij voor dat die memoires, eenmaal compleet, een kroniek zullen vormen die, beter
