Hendrik van Teylingen maakte zich zorgen over de verschuiving van de aardas in 1998, die hem door verschillende onafhankelijke bronnen is voorzegd. Daarover gaat deze bij tijd en wijle kolderieke maar ook verontrustende roman. Hij besluit zijn bevlekt gemoed te zuiveren, om te ontkomen aan een wedergeboorte in een verwoeste wereld. Daartoe schrijft hij alles wat hem hindert van zich af: zijn hekel aan critici die een prachtboek van hem naar de prullenmand verwezen: zijn chagrijn om zijn depressieve moedertje in Huize Rehoboth te Driebergen; zijn verbijstering over de blindheid van blasfemerende publicisten; zijn woede op zijn ex, die tegen de afspraak in zijn dierbare zoontjes vlees te eten geeft. Tegelijk overpeinst hij koortsachtig de mogelijkheden een reddingsvlot op de zolder van zijn woning te installeren en de praktische problemen die dit met zich meebrengt. Om tot slot de lof te zingen van enkele vrienden die een vaartuig bezitten waarop de dreigende zondvloed wellicht te
