'Ik bezing andere steden omdat ik die van mij niet meer bezingen kan' is een van de regels in Haarlem Nocturne, het Nederlandse debuut van Djordje Matic. Net als in de titel van de dichtbundel, klinkt ook in de gedichten het melancholieke, dromerige van de nacht door, maar ook de afwezigheid van het moederland en de gevolgen van ballingschap. Wat moet je met die tweede 'rumoerige' taal en de honderden versies die de uitspraak van je naam plotseling opleveren? Matic schrijft: 'een balling is ook een virtuoos / van dissonantie / een autist / een beschaamde gerechtigde / zonder vergunning' en bewijst dat ook met de gedichten die in de tweede afdeling 'Blauw' over de jazz en de jazzmuzikanten gaan. Ook zij werden en voelden zich buitengesloten door hun afkomst, kleur of muziek. Niet voor niets verwijst Haarlem Nocturne naar Harlem Nocturne, een van de bekendste jazz standards. Het gevoel komt overeen, dat maakt de indrukwekkende reeks portretten van jazzlegenden die Matic dicht duidelijk.
