Zomer 1990, Amsterdam Oud-West. Mevrouw Grünwald, een oude Surinaamse vrouw, vertelt de negentienjarige Anna haar levensverhaal. Over hoe ze in 1940, meteen na de Duitse inval in Nederland, in Suriname met haar man en drie kinderen wordt geïnterneerd in Kamp Copieweg, omdat haar familie uit sentimentele overwegingen nooit afstand heeft gedaan van de Duitse nationaliteit. Bijna zeven jaar lang brengen zij en haar gezin er in gevangenschap door. Pas in februari 1947 mogen ze het kamp weer verlaten. In het Nederland van de jaren vijftig begint ze een nieuw leven. Naarmate het verhaal vordert, begrijpt Anna waarom haar grootmoeder haar juist naar deze vrouw heeft gestuurd. Over de vergeten en verzwegen geschiedenis van de internering van mensen met een Duitse nationaliteit in Suriname ten tijde van de Tweede Wereldoorlog is amper geschreven. De mensen die het betrof werden als 'staatsgevaarlijk' beschouwd. Decennialang is aan deze periode geen woord vuil gemaakt. Maar de barakken, de
