Het paradijs is het geïdealiseerde landschap van onze dromen. De ideale oertoestand van vreedzaam geluk. Dit beeld van het paradijs koesteren we. Al onze idealen projecteren we er op terug. Vandaar dat elk beeld van paradijs een reflectie is van de ideaal geachte verhouding tussen mannen en vrouwen, mensen en natuur, en mensen en God. In deze bundel schrijven een kunsthistoricus, een assyrioloog, drie bijbelexegeten en een bioloog over 'het paradijs'. De tekst- en cultuurgerichte blikken worden aangevuld met visies op de geïdealiseerde natuur. Al deze toegangen tot de informatie weerspiegelen hoe de paradijsvoorstellingen zijn ingebed in de algemene overtuigingen, cultuur en religie in de eigen tijd. Vandaar dat de rivieren en water zo'n dominante rol spelen in het Genesisverhaal, zoals een appel dat doet in de West-Europese beeldende kunst, en symmetrie en afgeslotenheid in de tuinen in Perzië en India en in de Moorse kunst in Zuid- Spanje. Dit boek besteedt zelfs aandacht aan hoe
