Een zoon bezoekt zijn vader, die na de dood van zijn vrouw alleen is achtergebleven in een Fries dorpswoninkje, tussen de overblijfselen uit het verleden. De vader verzet zich krampachtig tegen zijn aftakeling. In zijn verweer grijpt hij terug naar zijn verleden, maar ook zijn herinneringen benadrukken zijn menselijkheid en ketsbaarheid. Houvast is steeds zijn onwrikbare geloof in God geweest. Veranderingen in Kerk en samenleving accepteerde hij niet. Zijn heilige opdracht was hiertegen met woord en daad stelling te nemen. Zijn taak als echtgenoot en vader lag, in zijn eigen huiskamer, komt hij in een verpleeghuis terecht. De zoon is getuige van deze verwarring, die wel moet overgaan in wanhoop en woede. Als kind heeft hij de dwingende boodschap van zijn vader als buitengewoon bedriegend ervaren. Omdat hij zich ertegen verzette werd de vader vanzelf de tegenstander. Maar nu realiseert de volwassen zoon zich dat hij, juist in het verzet dat hij moest bieden om te overleven, feitelijk
