“Ik heb gezegd...” is de titel van alweer de derde bundel columns die Kees Steketee schreef. Hij heeft het over kleinigheidjes zoals een gewonde vinger, maar ook over de Nederlandse regering, en, hoe kan het anders, de kredietcrisis. En onvermijdelijk dan ook over de gebakken lucht waarop we jarenlang ons toekomstbeeld baseerden, en over opvallende zaken die je zo op zondagmorgen in de kerk tegenkomt. Of doordeweeks, op een zaterdagmiddag tijdens een koninklijke doopdienst, of zomaar opeens op een zebrapad in Delfzijl. En waarom tutoyeert de caissière bij de C 1000 hem eigenlijk, en wie is nou de schlemiel, Bokito de aap, die mevrouw, of haar man? De licht ironische teksten, waaruit een soms verrassende kijk op onze wereld naar voren komt, geven een mooi tijdsbeeld van de afgelopen twee jaar. De Duitser noemt dat een Aha-Erlebnis… Voor de Nederlander is het misschien een déjà-vu, maar toch ook weer niet helemaal. Lezen maar… Kees Steketee
