Nu maar wachten tot er niks meer van te zien is. Aan de buitenkant tenminste, want van binnen blijft de pijn altijd. Waarom vertelt ze het niet aan de meester. Hij heeft haar toch gezegd dat hij haar wil helpen? Maar hij zal haar niet geloven! Er is immers nooit wat aan haar te zien. En nu dan? Haar gezicht is opgezet, het ziet blauw van de striemen en rood van de diepe wonden. Ze moet nu naar de meester. Nu kan hij het zelf zien!
