In 1944, het vierde jaar dat Parijs door de Duitsers werd bezet, was er een nijpend gebrek aan voedsel, brandstof en kleding. De zeventienjarige Juliette Gréco woonde alleen in een zolderkamertje van een pension. Haar moeder en zuster, die in het verzet zaten, waren door de Gestapo gearresteerd en vervoerd naar het vrouwenkamp Ravenbrück. Juliette was in die tijd gekleed in een oud herenpak, waarvan ze de pijpen had ingekort, en te grote schoenen. Ze droeg haar lange haar los tot haar middel, als verwarming tegen de barre winterkou. In die tijd bezocht ze soms het café Flore aan de Boulevard Saint-Germain, een pleisterplaats voor jonge kunstenaars. Op de eerste etage, naast de brandende kachel werkte dagelijks filosoof/schrijver Jean-Paul Sartre en zijn levensgezellin Simone de Beauvoir. Julliette figureerde bij het toneel. Ze had een goede zangstem maar geen aspiraties in die richting. Na de bevrijding gingen vrienden de nachtclub Boeuf sur le Toit exploiteren, ze vroegen haar er
