Harry Vaandrager schrijft poëzie en proza. Na de roman Aan barrels (2010), zijn om zijn taalvirtuositeit geprezen prozadebuut, komt Vaandrager nu met de verhalenbundel Koprot. Alle personages in deze verhalenbundel lijden aan koprot. De koprot openbaart zich in hun staat van onthecht zijn en delirante stijl van spreken. Het kan hen niet zwart genoeg zijn. Het is de zwartheid die behaagt. Krachtig proza met een beukend ritme. Doekjes winden, om wat dan ook, is niet Vaandragers stijl. Het liefst staat hij in dienst van het slopen. Het belang van het schrijven begint pas na de vernietiging. Dat levert bondige zinnen op. Twaalf woorden is genoeg. De waarheid heeft niet meer nodig. Alweer een zwarte diamant van Harry Vaandrager! 'In een trillende nevel hangt heimwee aan een waslijn te drogen. Degenen die ik vijf, tien en vijftien jaar geleden was, komen nu zoetjesaan samen. Ze willen allen leven, en in leven blijven. De jongen van elf, die wilde wonen in het kasteel dat hij uit
