Als het aan Amos zelf gelegen had, zou hij - zoals het een schoenmaker betaamt - bij zijn leest gebleven zijn, in zijn geval: bij zijn schapen en moerbeibomen. Maar het lag niet aan hemzelf. Hij werd door de HERE geroepen om als profeet op te treden. Daarom verliet hij zijn bedrijf en zijn woonplaats in Juda om Gods boodschap door te geven in het noordelijke, voor het oog zo welvarende, Tienstammenrijk. Daar kwam hij al gauw in conflict met de gevestige orde, want wat hij zeggen moest, loog er niet om. Wat God de mensen vooral kwalijk nam, was hun vroomheid die zich niet vertaalde naar hun dagelijkse levenspraktijk. Ze zongen wel vroom hun psalmen, maar plukten intussen de zwakken en weerlozen kaal. Een dergelijke godsdienstigheid kan God gestolen worden, moet Amos zeggen. Dat is een boodschap van een nooit verouderende actualiteit.
