De gedachten die je voor jezelf moet houden omdat je ze niet mag denken, kon hij met haar delen. Ze spraken een verboden taal. Een geheimtaal. Een complot tegen de wereld. Ze konden urenlang scrabbelen en woorden leggen die niet bestonden. Je zou het liefde kunnen noemen, maar zij hield niet van dat woord. Ze beweerde dat liefde was uitgevonden door mensen die er een woord voor nodig hadden. Zij waren anders. Zij waren de liefde al voorbij. Zij waren één. De liefde kon hen niet scheiden. Maar ze werden gescheiden. Niet door de liefde maar door de dood. Niet door hun eigen dood, maar de dood van het kind. De woorden die niet bestonden konden hen niet helpen.'De belangrijkste Nederlandstalige stem van zijn generatie' De Standaard'Een roman die vertedert en verteert, fascineert en ontroert' Trouw'Een prachtig veelomvattend boek over onuitsprekelijk verdriet, hunkering en onvervulde verlangens' De Telegraaf'Grensoverschrijdende durf' de Volkskrant'Meeslepend, bezwerend, overtuigend en
