In deze onorthodoxe literatuurgeschiedenis worden de lotgevallen van de Nederlandse literatuur geplaatst tegen de achtergond van de culturele, sociale en politieke veranderingen die de periode 1840-1990 heeft gebracht. In de 19e eeuw was deelname aan de cultuur gebonden aan een strikte rangorde. Er gold een onderscheid tussen hoge en lage cultuur, tussen cultuurdragers en half-beschaafden, tussen avant-garde en traditie. Onder invloed van de moderniteit zijn zulke onderscheidingen onder druk komen te staan en sinds de jaren zestig van deze eeuw hebben ze drastisch aan betekenis ingeboet. Voortdurend traden nieuwkomers onvervaard de cultuur binnen zonder zich veel van een culturele rangorde aan te trekken en gingen steeds bredere groepen uit de samenleving aan de cultuur deelnemen. De elitecultuur van weleer heeft inmiddels trekken van een massaspektakel gekregen. De burgerlijke leesgezelschappen uit de vorige en de bevlogen tijdschriftleiders uit het begin van deze eeuw hebben plaatsge
