Mischa Hillesum (1920-1943) was een geliefd wonderkind met een engelengezicht. Hij gold als het grootste pianotalent dat Nederland in tijden had voortgebracht. Maar balancerend op de dunne lijn tussen genialiteit en krankzinnigheid leefde hij in een geweldig spanningsveld, en al op jonge leeftijd belandde hij in een psychiatrische inrichting. Daar betoverde hij, tussen de elektroshocks door, medepatiënten en medisch personeel met zijn spel.<br\><br\> Tijdens de bezetting schitterde hij – als Joodse musicus verbannen uit het openbare leven – op illegale Zwarte Avonden, maar zijn zuster Etty herkende de tragiek achter de schittering. Zij noteerde in haar beroemde dagboek: ‘Wat doet het er allemaal toe, jouw briljante spel, het verrukte, ook wel zeer sensatiebeluste publiek, zolang er die lijdenstrek is om je vertrokken zwakke mond.’<br\><br\> Willem Andriessen, directeur van het Amsterdams Conservatorium, die hoopte Mischa Hillesum te kunnen behouden
