Op 9 september 2005 stierf mijn vader. Negen dagen lang lag ik naast zijn bed, op een koude ziekenhuisvloer. En al die dagen waren vervuld van herinneringen aan hem, en aan ons gezin. Meer dan dertig jaar heb ik driftig gezocht naar de erkenning van mijn vader. Ik wilde zijn liefde, zijn begrip, zijn mededogen. Pas toen mijn vader overleed, kwam ik erachter dat die hele zoektocht nooit nodig was geweest. Alles wat ik al die tijd heb gezocht, was er altijd al. Ik heb het alleen nooit herkend. Om je mijn verhaal te vertellen, moet ik het zijne vertellen.
