Nieuwetijdskinderen krijgen tegenwoordig veel aandacht. Ze zouden lastig zijn, onhandelbaar soms, maar ook intuïtiever en zelfs paranormaal. Ze accepteren weinig gezag, ook van ouders. Een nieuwetijdskind heeft grenzen nodig, zodat het werkelijk contact voelt met de ouders; werkelijk gezien, gehoord en gevoeld wordt. En het heeft aandacht nodig voor wat het zelf toont in plaats van afwijkingen van de normen - desnoods met psychofarmaca - de kop in drukken. Dit boek laat zien hoe funest verkeerde aanpassing en inperking is voor kinderen van deze tijd en geeft wegen ter verbetering. Het doet recht aan alle aspecten van het kind-zijn en doet een appèl aan ons, volwassenen, om het kind in onszelf de ruimte te geven. Wierenga maakt korte metten met de "bijzonderheid" van deze kinderen in de ogen van zweverige opvoeders. Vanzelfsprekend sneuvelen daarbij de nodige heilige huisjes.
