'De hele Middeleeuwen (en nog zeer lang daarna) gingen vrouwen door voor inferieure wezens en tevens als een doorlopend gevaar voor het bereiken van het eeuwige heil, het ultieme doel van de mens op aarde.(...) het treffende in de laat-middeleeuwse spiritualiteit is nu, dat vrouwen juist in hun verachtelijke lichamelijkheid een middel vonden om te komen tot de toppen van de geestelijke verrukking. (...) Deze vrouwen verwiepen hun lichaam niet, integendeel, tegen alle algemene en vanzelfsprekende opvattingen in beleefde zij het als het instrument bij uitstek om zich hun Schepper te verenigen. Wij kunnen pas enigszins beseffen hoe ongehoord en vermetel deze op hun typisch vrouwelijke lichamelijkheid geënte vroomheid is geweest, als we goed tot ons laten doordringen hoe groot de minachting was die in alle geledingen van de toenmalige maatschappij bestond juist ten opzichte van de vrouwelijke lichamelijkheid.(...) Tegen de dreigende achtergrond van verdachtmaking en vervolging was deze
