Dit dubbeldikke nummer van OASE toont een aantal alter-natieve architectonische benaderingen van architecten die als het ware wegkwijnden ‘in de schaduw’ van hun gecanoniseerde tijdgenoten. Vanuit dit perspectief biedt OASE nieuwe aanknopingspunten om hedendaagse ontwerpattitudes te heroverwegen. Een zogenaamde schaduwcanon belichaamt andere opvattingen met betrekking tot typologie, tektoniek en compositie die verschillende van de heersende canon, en bepleit een rol voor traditie als middel om het moderne te herarticuleren. Vooraanstaande auteurs beschrijven hoe moderne architecten als Fernand Pouillon, Fernando Tavora en Giovanni Muzio zich bezighielden met de taal en de geschiedenis van architectuur, zowel recent als klassiek. Hun werk vormde een zoektocht naar het scheppen van continuïteiten met de architectuur van vóór het modernisme. De bestaande kennis van modernistische ontwerpopvattingen wordt in deze OASE verbreed.
