Dirk Kroon (1946) schrijft al vanaf zijn debuut in 1968 aan een landschap waarin het goed toeven is. Aangename, persoonlijke en vaak relativerende gedichten die zich aaneen rijgen tot een horizon die bereikbaar is langs heldere paden door het ''woud van Kroon''. Toen ik de eerste verzen van Dirk Kroon las, in het tijdschrift zintuig in 1974, wist ik meteen dat deze dichter niet meer bij mij weg zou gaan. Het zijn de observaties, de overdenkingen die in zijn poëzie ervoor zorgen dat de taal zichzelf kan blijven. Geen hemelbestormers, maar geduldige engelen als wegwijzers. En altijd: de liefste, die wacht en die zijn muze is. Zijn gedichten nestelen graag in zijn oeuvre, in de 20 bundels die hij sinds Materiaal voor morgen het levenslicht liet zien. Veel van die bundels zijn al lang niet meer verkrijgbaar. En onderbroken wegen leiden tot vertragingen die niet wenselijk zijn. De gedichten van Dirk Kroon willen namelijk blijvend gelezen worden, zowel de oude als de nieuwste. ''Als
