'Toen hij, ontmoedigd, de annocekrant terzijde wilde leggen, viel zijn oog op een advertentie die hem aansprak:Opgewekte mevrouw, academisch niveau, kleine tepelhoven, zoekt dito mijnheer om onder andere, paso doble niet uitgesloten.De laatste toevoeging trok Zandsteen over de streep, want hoe langer hij erover nadacht, des te meer raakte hij ervan overtuigd dat hij niets liever wilde dan een mevrouw om met haar in de herfst de paso doble te dansen. Op een of andere manier scheen dat Zandsteen nu het summum van geluk. Hij zette zich die avond meteen in zijn voorname study aan het schrijven. Hij vertrouwde haar toe dat hij weliswaar niet van academisch niveau was, maar dat hij wel een brede belangstelling had; dat hij het bon mot tot in de perfectie beheerste en dat de paso doble zijn geliefde herfstdans was. Dus wat lette ons? Een week later zat Zandsteen tegenover een academisch gevormde mevrouw.'Hugo Zandsteen, ondanks zijn gevoeligheid een onverbeterlijk optimist, probeert zo goed
