Passacaglia is misschien het muzikaalste werk van Pinget. De titel laat wat dat betreft niets te raden over. Het boek bestaat uit steeds terugkerende elementen die door wisselende andere elementen worden omspeeld. Dood, roerloosheid, stilstand en stilte schuiven voortdurend over en door elkaar heen. Daarmee is de sfeer getekend, maar het verhaal nog niet verteld. Dat ontwikkelt zich als het ware uit de rest van van de melodie. Maar juist door motieven toe te voegen, heft het zich langzaam op. Een wonderlijk boek dat zich, ook na herlezing, niet direct laat plaatsen maar zijn eigen werkelijkheid oproept.
