De Schotse Hooglanden hebben altijd tot de verbeelding van Angeline Schoor gesproken. Deze reis voert haar erheen, in gezelschap van haar reisharpje, en zij dompelt zich erin onder op haar kenmerkende, geheel eigen manier. Wandelend, zingend en schrijvend beweegt ze zich door de uitgestrekte eenzaamheid van de hooglanden. Op een rots in een stille baai deelt ze haar manuscript in wording met een geïnteresseerde zeehond en maakt kennis met zijn familie. Doorweekt na een lange wandeling in de regen pikt ze een dankbare doornatte eilandbewoner op. In de lokale pubs, tussen de verbijsterde whisky drinkende Schotten, drinkt ze haar thee. Op een winderige klif bij de ruïne van een kasteel, gehuld in mistflarden, met uitzicht op een imposant loch, bij lispelende watervallen en op stille stranden bespeelt zij haar harp. Terwijl de wind de snaren beroert en er betoverende windmuziek aan ontlokt, zingt en speelt zij een duet met wind en water. Angeline Schoor, geboren en opgegroeid in
