Toen Israel Zamir vijf jaar oud was, liet zijn vader, de beroemde en zeer geliefde auteur I.B. Singer, hem en zijn moeder in de steek: Singer vertrok naar Warschau en emigreerde van daaruit naar Amerika. Twintig jaar lang zouden ze elkaar niet weerzien. De jonge Israel belandde via Moskou en Istanboel in Israël en kwam uiteindelijk in een kibboets terecht. Hij was vol idealen, en beschouwde zichzelf toch als rationalist. Een grotere tegenstelling tussen Israel en zijn vader lijkt nauwelijks mogelijk, en toen ze elkaar na twintig jaar in New York ontmoetten, sprak het geenszins vanzelf dat er tussen hen weer een band zou ontstaan. De vriendschap die zich uiteindelijk toch tussen vader en zoon ontwikkelde, was dan ook geen gewone; het was een brug tussen de vertegenwoordigers van twee volkomen verschillende joodse culturen. Zamirs vader, I.B.Singer, schreef in het Jiddisch, een taal die in de ogen van Zamir de dode taal van de dode joodse diaspora was. Singer was diep geworteld in de
