Dit is het laatste werk dat de Oostenrijkse schrijver Stefan Zweig in ballingschap schreef, voordat hij in 1942 samen met zijn vrouw zelfmoord pleegde. Het verhaal speelt zich af op een oceaanstomer. Twee schakers symboliseren de figuren van die tijd (Naziduitsland en de vrije westerse wereld). De één is een gewezen Gestapo-gevangene, die tijdens zijn gevangenschap een groot aantal schaakpartijen uit het hoofd heeft geleerd. Een gecultiveerd maar overgevoelig mens. De ander is het prototype van de succesvolle winnaar. Een koel berekenend mens. De confrontatie tussen de twee spelers symboliseert de botsing tussen bruutheid en beschaafdheid. Een kabinetstukje uit de wereldliteratuur dat op veel eindexamenlijsten voorkomt, in een vlotte maar niet zeer pregnante vertaling.
