VliegtuiggedachtenHet donker had mijn vaders kleren aantoen ik vannacht het vliegtuig nam,Ik ging gelaten de douane dooren zat vertreurd te staren door het raam.Het donker, vader, had je kleren aan.We stegen op. Een wolk, toen nog een wolk,zo kwam je jaren na je dood weer door.Ik vroeg me af waar je nu overnacht,dacht aan je stem, ons huis, je hoofd en zageen sneeuwwoestijn waar niemand woont.Als ik me niet vergin, papa, bewaarje zelfs geen beeld meer van je eigen dood.Het donker heeft ook niet je kleren aan.Al tien jaar ben je van je huid beroofd.Ik zoek niet langer woorden voor vergaan.
