In Souvenir beschrijft Nicole Montagne het eerste jaar na het overlijden van haar vader. Dat doet ze ten dele in de vorm van brieven aan hem 'zodat je op de hoogte blijft. Zodat het niet ophoudt allemaal en jij niet uit mijn leven verdwijnt. Al weet ik ook wel dat dit onzin is.' In een prachtige, afgewogen stijl vertelt ze over het schaamteloze uitbreken van de lente na de crematie, het eerste verjaardagspartijtje van haar vierjarige dochter 'zonder opa', een vakantietripje met haar gezin, haar werk als beeldend kunstenaar. En vooral over haar verdriet en verbijstering bij dat alles. Haar hele vanzelfsprekende bestaan schudt op zijn grondvesten, omdat iemand die er haar hele leven is geweest nu verdwenen is. En als ongelovige kan ze niet begrijpen 'waar je bent als je nergens meer bent. Ik kijk naar je foto's, ik mis je, en begrijp niet dat behalve je geest, je gedachten en je stem ook je lichaam is verdwenen.' Wat schept de band tussen een vader en zijn dochter? De interesse en de
