Toen Krishnamurti in november 1985 naar India vertrok, kon niemand vermoeden dat hij nog maar vier maanden had te leven. Al was hij in zijn 91-ste levensjaar en vertoonde hij uiteraard wel enige tekenen van lichamelijke zwakte, toch hield hij in India openbare toespraken en nam er in verschillende delen van het land aan discussies deel met al de kracht en dezelfde bezielde bezorgdheid voor de toekomst van de mensheid, die hij in de voorafgaande zestig jaren steeds aan de dag gelegd had. Hij sprak over de feiten van het dagelijkse leven en benadrukte telkens weer dat de moderne mens, ondanks zijn enorme technische prestaties, op het punt van het innerlijke leven nog dezelfde barbaar is die hij was toen hij net op aarde verscheen. Hij stelde dat ieder van ons verantwoordelijk is voor de wreedheden, de slachtpartijen en de verdeeldheid in de maatschappij waarin wij leven, omdat die maatschappij louter een spiegelbeeld is van ons eigen innerlijk, en dat alleen een radicale ommekeer in de
