In 'De tuinen van zen' beschrijft Bert Schierbeek op getuigende wijze de levenspraktijk die het Zenbuddhisme is. Voor de lezer is dit boekje temeer bijzonder verfrissend, omdat hij ook in staat wordt gesteld verschijnselen uit de eigen omgeving (in de ruime zin van het woord) te toetsen met maatstaven die onwesters zijn. Hij wordt even uit zijn omgeving getild en kan zo een vereenvoudigd beeld krijgen, waarin de hoofdzaken zich van de bijzaken scheiden. 'De tuinen van zen' houdt - zoals Schierbeek zelf zegt kritiek in op onze tijd. Als men die kritiek uitsluitend op grond van het Zenbuddhisme zou aanvaarden - wat mijns inziens niet de bedoeling van de auteur is hoewel hij het misverstand niet ontwijkt - wordt de eigen ontwikkelingsgang van de westerse beschaving miskend en maakt men misbruik van het feit dat die ontwikkeling thans op een punt beland is, waar de eeuwenoude Zenpraktijk weer aanknopingspunten met het westen heeft. Met meer recht zou men dan de huidige stand der westerse
