Het is niet de eerste keer dat een gevoel van overdaad de kop opsteekt te midden van een informatielawine. In de 19de eeuw, lang voor het internettijdperk en de supersonisch voortschrijdende kennismaatschappij, zette een verwetenschappelijking in die een gigantische productie van geleerdheid op papier opleverde. Vooral de beoefenaars van de historische wetenschap gingen over tot een exploratie van het verleden als nooit tevoren en wisten het academische en culturele leven te domineren. Ook het filosofische credo van de eerste helft van de 19e eeuw, Hegels leer over de odyssee van de Weltgeist, was door en door historisch.Arthur Schopenhauer (1788-1860) rebelleerde als één van de eersten tegen die soort historische ontwikkelingsleer en mat ook de toenemende kennis van de geschiedenis minder betekenis toe dan velen van zijn tijdgenoten. Hij had het in de eerste plaats over het altijd en overal eenzame individu, alleen in zijn lijden, onbestemdheid, angst en gespannen relatie met de
