Toen mijn vader Jacob Jan Dikkers, in 19O5 zijn eerste echte zeereis bij de Marine ging maken besloot hij blijkbaar twee dingen. Hij voorzag kennelijk- voor een jongen van 21 nogal ongewoon-dat hij later in zijn leven behoefte zou kunnen hebben aan een geheugensteun bij zijn herinneringen aan vroeger jaren.Vanaf dat moment hield hij een soort logboek bij; geen echt dagboek, maar min of meer losse aantekeningen op geschikte ogenblikken geschreven. Wij hebben geprobeert uit deze aantekeningen een verhaal te maken, dat voor ons nabestaanden, en mogelijk ook voor anderen leesbaar zou zijn.
