In Voor eeuwig 25 schrijft Koos Postema over alles wat hem bezighoudt. Vaak maatschappijkritisch, soms humoristisch, maar altijd jong van geest. Over de politiek, over de omroep, maar ook over zijn jeugdherinneringen en zijn liefde voor Rotterdam.'Sta jij eens op.' Ik hoor het de oude vrouw met een tot streep vertrokken mond nog snauwen tegen een jongen die een zitplaats had veroverd in de overvolle tram uit zijn en mijn jeugd. Hij en ik waren een jaar of zestien. De boze vrouw porde met een wandelstok ook nog tegen de borst van de jongen. Hij stond op en bloosde hevig.Rotwijf, dacht ik, maar ik zei het niet, want dat deed je niet vroeger. Je hield je agressie binnenboord.We leven nu in een open maatschappij. Gevoelens van woede, onmacht en verdriet worden niet meer toegedekt, maar zijn 'bespreekbaar gemaakt', zoals dat zo mooi heet.Alleen, zo'n jongen van vandaag die met een vlijmscherp mes in de hand in een doodsbange tram een zitplaats afdwingt: wat moeten we daar in vredesnaam mee?
