Onbevangen vertrok ik op 21 april. De rijp fonkelde als helder kristal op de aarde en bedekte hiermee elke onzekerheid diep in mezelf. Op mijn rug droeg ik een rugzak gevuld met praktische dingen. Met twee handen had ik geprobeerd mijn angst voor eenzaamheid en verdriet er uit te weren. Loslaten, afscheid nemen. Ik heb geen idee hoe dat moet en juist ik ben op deze camino gegaan. Waar elke dag gelijk staat aan een heel leven, vol vreugde, verdriet, pijn en innige liefde. Genadeloos lieten ze zich keer op keer zien, net zolang tot ik accepteerde dat ze bij me hoorden... Vronie Konijn
